Poszukując wsparcia dla siebie, czy dla dziecka, macie okazję zetknąć się z szeroką ofertą podejść terapeutycznych. Jednymi z najpopularniejszych są podejścia psychoanalityczne, poznawczo-behawioralne czy systemowe. To, co decyduje o tym, które z nich okaże się najkorzystniejsze, zależy od oczekiwań i potrzeb danej osoby/rodziny, a także preferencji terapeuty_ki. Z tego względu, dzisiaj chcemy przedstawić Wam, co jest podstawą pracy terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą w Centrum Wspierania Relacji.
Te osoby, które są z nami już od dłuższego czasu wiedzą, jak ważna dla nas w terapii jest relacja. Można wręcz powiedzieć, że jest ona podstawą naszej współpracy z dziećmi i młodzieżą. Bez stworzenia bezpiecznej i ciepłej relacji, nie można mówić o skutecznym wsparciu. Dlaczego naszym zdaniem powinna być ona traktowana priorytetowo? Właśnie to chcielibyśmy Wam przybliżyć w dzisiejszym wpisie.
Zacznijmy od tego, co poza podejściem relacyjnym, jest naszym zdaniem istotne w pracy terapeutycznej z dzieckiem. Po pierwsze jest to znajomość psychologii rozwojowej, która jest nam niezbędna do rozpoznania etapu i modelu rozwoju dziecka. Pozwala nam to na ocenę tego, w jakich obszarach dziecko znajduje się na etapie odpowiadającym jego wiekowi metrykalnemu, a w których rozwój ten jest przyspieszony, bądź opóźniony lub po prostu odmienny.
Ważna jest również znajomość paradygmatów psychopatologii oraz neuroróżnorodności. Jest ona niezbędna do przyswojenia odpowiedniego języka opisu tego, co się z dzieckiem dzieje (nie stygmatyzującego, nie koncentrującego się na deficytach, lecz neutralnego i obejmującego mocne strony). Znajomość tych dwóch paradygmatów jest ponadto pomocna w rozpoznawaniu możliwości i ograniczeń, z jakimi spotyka się dziecko, a także w lepszym rozumieniu mechanizmów leżących u podłoża zachowań.
Podkreślamy jednak, że to właśnie stworzenie znaczącej relacji z dzieckiem jest tym, co tak naprawę warunkuje skuteczność procesu terapeutycznego. Relacji, która i dla terapeuty i dla samego dziecka (sic!) będzie ważna oraz bezpieczna. Stworzenie takiej „bezpiecznej bazy” do pracy, rozbudza w dziecku ciekawość świata, jak również pozwala na otwartą ekspresję emocji i zaangażowanie się w ich przeżywanie. Skutkuje to tym, że dziecko bardziej angażuje się w relacje i lepiej radzi sobie z pojawiającym się w nich napięciem. Co jednak równie (a może nawet bardziej?) ważne, potrafi samo odczuwać przyjemność z podejmowanych aktywności oraz kontaktów, które nawiązuje.
Pracę w terapii relacyjnej, można na swój sposób porównać do stanu zakochiwania się. Wynika to z faktu, że terapeuta_ka staje się niezwykle wrażliwy_a na sygnały płynące od dziecka. Sprawia to, że on_a jest bardzo podatny_a na działanie silnych emocji, już na początku kształtującej się relacji. Sam jej charakter i oczekiwania względem niej, są oczywiście zupełnie odmienne od tych, występujących w relacji romantycznej. To porównanie obrazuje jednak, jak bardzo angażująca jest współpraca w ramach nurtu relacyjnego. Wspólna dla obu przypadków jest intencja zbudowania relacji, zaangażowanie emocjonalne oraz otwartość na nowe i niespodziewane doświadczenia – i to każdej ze stron relacji. Podejście relacyjne w terapii jest dla nas niezwykle ważnym elementem skutecznego wspierania dzieci i młodzieży. W tym wpisie skupiliśmy się na tym, co jest podstawą naszej pracy terapeutycznej w indywidualnym kontakcie. W kolejnym chcielibyśmy w sposób bardziej szczegółowy opisać Wam to, jakie elementy są najbardziej istotne z perspektywy wspierania najbliższego otoczenia dziecka, czyli rodziny i placówki edukacyjnej.